Zabezpieczenie schronu przed atakiem gazowym opierało się dwutorowo:
- wszystkie drzwi, otwory strzelnic i piec były gazoszczelne, co uniemożliwiało dostanie się bojowych środków trujących do wnętrza obiektu.
- system filtrowentylacji zapewniał stały dopływ świeżego powietrza, a w połączeniu z hermetycznymi zamknięciami wytwarzał we wnętrzu nadciśnienie, które wypychało trujące gazy prochowe (efekt użycia broni palnej), zapobiegało też dostawaniu się zanieczyszczeń przez strzelnice i uszczelnienia.
Schron Regelbau 120a posiadał trzy filtrowentylatory HES 1,2 (niem. Heeres-Einheits-Schutzlüfter mit 1,2 m³), dostarczające 1,2 metra sześciennego przefiltrowanego powietrza na minutę. Filtrowentylatory zaciągały powietrze za pomocą dwóch stalowych czerpni usytuowanych na osłoniętych ścianach wejściowych do obiektów, co zapewniało im ochronę przed bezpośrednimi trafieniami artylerii. Zaciągane powietrze było transportowane stalowymi ocynkowanymi rurami wewnątrz betonowych ścian schronu i ochładzało się w schronie. Był też specjalny zawór do odprowadzaniu kondensatu wodnego. Rury z nieprzefiltrowanym powietrzem wychodzące w pomieszczeniach były malowane na kolor żółty. Zakończone były filtrem wstępnym. Filtr wstępny VWF 1,2 (niem. Viscozewattefilter 1,2) oczyszczał powietrze z zanieczyszczeń mechanicznych. Wewnątrz obudowy znajdowały się maty z waty i wiskozy nasączone olejem. Na pokrywie zewnętrznej filtra było mocowanie dla giętkiego przewodu parciano-gumowego lub gumowego, którym powietrze trafiało do kolejnych filtrów: przeciwpyłowego i przeciwgazowego. Oczyszczone przechodziło przez wentylator i było wypuszczane albo bezpośrednio do jednego pomieszczenia, albo rurami koloru niebieskiego było rozprowadzane po kilku izbach. Gazoszczelne uszczelki w drzwiach wewnętrznych i zewnętrznych sprawiały, że dostarczane powietrze wytwarzało nadciśnienie, co zapobiegało przedostawaniu się zanieczyszczeń poprzez nieszczelności w drzwiach i strzelnicach. Jednocześnie odgrywało ważną rolę w systemie odprowadzania zużytego powietrza poprzez zawory nadciśnieniowe firmy Dräger. Nadciśnienie uchylało klapkę zaworu, dzięki czemu zużyte powietrze wydostawało się rurami do przedsionka obiektu. Spadek nadciśnienia powodował automatyczne odcięcie zaworu. Zawory i rury odprowadzające zużyte powietrze malowano na kolor czerwony. Na wyposażeniu załogi schronu był też plecakowy wykrywacz obecności i rodzaju skażeń.
- Pierwszy HES obsługiwał kazamatę flankującą i magazynek amunicyjny. Zapewniał nadciśnienie, które usuwało gazy prochowe przez otwór otwartej strzelnicy i zawór nadciśnieniowy. Warto pamiętać, że pomieszczenie kazamaty uzyskiwało gazoszczelność dopiero po zamknięciu otworu strzelnicy i dokręceniu śrub dociskowych.
- Drugi obsługiwał trzy pomieszczenia: izbę załogi, izbę oficerską i magazynek żywności. W każdym pomieszczeniu istniał zawór napowietrzający, którym regulowano napływ świeżego powietrza.
- Trzeci dostarczał powietrze do izby map i szybu kopuły pancernej – stalowa rura w ścianie pomiędzy izbą map a podszybiem schodziła poniżej podłogi, a swój wylot miała w osi symetrii pomostu kopuły, skąd kolejną rurą powietrze
było transportowane do góry.
